شفقنا زندگی-مهاجر و مهاجرت پدیدهی فراگیر در اکثریت کشورهای جهان، مخصوصا کشورهای جهان سوم است. افغانستان یکی از همین کشورها است که تقریبا بیشترین رقم مهاجرین را پس از سوریه در سطح جهان دارد. ایران، پاکستان، اروپا، امریکا، کانادا، استرالیا و برخی از کشورهای دیگر از عمدهترین کشورهایست که میزبان مهاجرین افغانستانی می باشند.
ایران و پاکستان، دوهمسایهی دیوار به دیوار افغانستان است که بیشترین مهاجر افغانستانی در آنجا زندگی می کنند. این مهاجرین بیشتر به دلیل جنگ، ناامنی، بیکاری، مشکلات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی به آنجا پناه برده اند.
با آنکه مهاجرین افغانستانی در کشور دوم در یک فضای امن زندگی می کنند و صاحب شغل و پیشه هستند و حداقل مشکلات اقتصادی خود را مرفوع می سازند، اما آنان همیشه یاد و خاطرهی وطن را در ذهن دارند و برای آبادانی کشور و وطن شان، رویاهایی را در سر می پرورانند.
محرم محمدی، یکی از میلیونها مهاجری است که حدود ۲۰ سال است در تهران زندگی می کند. او کفش دوز ماهر و یک صنعتگر ورزیده است. محرم محمدی از وضعیتی که در افغانستان جریان دارد، سخت رنج می برد.
وی در گفتگوی صمیمی به خبرنگار شفقنا افغانستان می گوید: هرروز ما شاهد کشته شدن هموطنان خود در افغانستان هستیم. بیکاری و نبود اشتغال، فقر و تنگدستی مردم را به سطوح رسانیده وما شاهد حضور سیلآسای مهاجرین از افغانستان، خصوصا به ایران هستیم. دوام این وضعیت و فرار مرزها واقعا مرا رنج می دهد.
محرم محمدی میگوید: اگر در افغانستان امنیت بهتر شود و مردم با خیال راحت بتواند زندگی کند، خودبخود کار و زندگی و سرمایه گذاری هم بیشتر می شود. اگر امنیت نبود، همه چیز از بین می رود.
محمدی خاطرهی را از افغانستان بیان می کند و می گوید: زمانی که آقای کرزی رئیس جمهور شد، همه فکر می کردیم که وضعیت افغانستان بهتر می شود و ما در کشور خود بر می گردیم. من یکبار رفتم افغانستان و خواستم سرمایه گذاری کنم. شرکت تولیدی قالین ساختم و برای مردم قالین توزیع می نمودم تا ببافند و تولید کنند. متاسفانه وضعیت بازار خراب شد و ماهم ورشکست شدیم. تصمیم گرفتیم که برویم در وطن آبایی خود – بهسود. وقتی آنجا رفتیم، هرسال کوچیهای مسلح حمله می کردند و مردم ما را آواره می ساختند. هرسال کشت و خون بود و مال واموال ما را کوچیها به غارت می بردند. ما ناگذیر شدیم که دوباره دست به مهاجرت بزنیم و برگردیم ایران. من هیچ خاطرهی خوشی از شش سال برگشت مان در افغانستان نداشتم و ندارم. هرروز یک اتفاقی می افتاد و مردم ما را داغدار می ساخت. وضعیتی که تااکنون جریان دارد و حتی بدتر از گذشته گردیده. من نمی دانم که این بدبختی تا چه وقت ادامه خواهد یافت و چه زمانی مردم افغانستان از این مشکلات رها خواهند شد.
محرم محمدی میگوید:. من یک آرزوی دارم. آرزویم این است که روزی افغانستان امنیت کامل داشته باشد، قوم پرستی و تبعیض و تعصب کم شود و ازبین برود. همه مردم افغانستان مثل برادر در کنارهم زندگی کنند. اگر امنیت بهتر باشد ما هم میتوانیم از هنر و صنعتی که یاد داریم، برای خود و مردم خود از آن استفاده کنیم. تا هم تعدادی از هموطنان ما صاحب کار شوند و هم وطن ما هم آهسته آهسته آباد گردد. آبادانی، پیشرفت و ترقی کشور ما یک روئیاییست که نمی دانم، چه وقت و چه زمانی تحقق خواهد یافت.
محمدی در مورد صنعت خود میگوید: بازار کار در ایران فصلی است. در ماه مبارک رمضان و ایام محرم، وضعیت فروشات خوب نیست. فعلا روزانه حدود ۱۰۰ جفت کفش تولید می کنیم اما در آخر سال و نزدیک شدن به سال نو، میزان فروشات و تولیدات ما هم بیشتر می شود.
محمدی یگانه خواست خود را از رهبران حکومتی افغانستان چنین مطرح می کند: من از جناب اشرف غنی و داکتر عبدالله عبدالله میخواهم که به فکر مردم غریب باشند. هرروز مردم غریب پامال می گردد. اگر جنگ است غریب کشته می شود، اگر بیکاری است متوجه اولاد غریب و بیواسطه و بی پول است نه فرزندان مقامات و پولداران، و اگر هر بدبختی است متوجه ملت رنج کشیدهی غریب افغانستان است. لطفا این وضعیت را کنترل کنید و نگذارید بیشتر از این، ملت غریب افغانستان دربدر شود.
محرم محمدی یکی از میلیونها مهاجر افغانستانی است که به دلیل بیکاری، ناامنی، فقر و مشکلات بزرگ سیاسی – اجتماعی از افغانستان خارج شده و در ایران زندگی می کند. او از وضعیت زندگی فعلی خود در ایران راضی است و باور دارد که خرچ خود و فامیل خود را حداقل می تواند با صنعتی که یاد دارد، بدست آورد. اینکه افغانستان و مردم افغانستان، چه وقت و چه زمانی با خاطر آرام و فضای امن در کشور خود زندگی خواهد کرد، تاریخ گواه آن خواهد بود و مرور زمان بدان پاسخ خواهد داد.