شفقنا زندگی- این روزها دیدن خانواده هایی با یک حیوان خانگی دیگر کسی را متعجب نمی کند و هر چه می گذرد حضور حیوانات در کنار انسان به امری طبیعتی تر بدل می شود. با این حال، جای یک سؤال هم چنان باقی است؛ آیا این میزان نزدیکی و صمیمت انسان با حیوان خانگی طبیعی است؟
به گزارش سرویس ترجمه شفقنا زندگی، درست است که اجداد ما زندگی در کنار حیوانات را تجربه کرده اند؛ اما واقعیت این است که ارتباط انسان با حیوان هیچ گاه در طول تاریخ شکل امروزی خود را نداشته است. این موضوع به ویژه در مورد افرادی که سگ دارند مصداق پیدا می کند. بر اساس نتایج به دست آمده از آخرین تحقیقات انجام شده، سگ ها به دلیل نقشه ژنتیکی متفاوتی که نسبت به گرگ ها دارند در تعامل با انسان رفتار متفاوتی از خود نشان می دهند. همین تفاوت ژنتیکی موجب رفتار دوستانه و اجتماعی آنها با انسان ها می شود.
جالب اینجاست که این نشانه ژنتیکی در انسان هایی با سندروم ویلیامز بویرن نیز دیده می شود؛ سندرومی که باعث می شود انسان ها به طور غریبی همه موجودات را دوست داشته باشند. افرادی که با چنین موقعیتی زندگی می کنند با یک ویژگی مشخص ظاهر، در برخی موارد ناتوانی های شناختی و صمیمیت و گرایش های اجتماعی هیجانی شناخته می شوند. در واقع، وجود همین ژن مشترک میان انسان و سگ باعث می شود که سگ ها به راحتی در کنار انسان ها زندگی کنند. در حالی که گرگ ها به عنوان حیوانی دارای ریشه ژنتیکی مشترکی با سگ ها هستند چنین قابلیتی ندارند.
با این وجود نمی توان انکار کرد که در جریان خانگی شدن سگ ها توانایی های اجتماعی و شناختی آنها تقویت شد؛ اتفاقی که گرگ ها از آن محروم بودند. بنابراین، نزدیکی بیش از اندازه سگ ها به انسان ها علاوه بر اینکه ناشی از نوع زندگی تحمیل شده بر آنها است از اشتراکات ژنتیکی با انسان ها نیز نشأت می گیرد.
منبع دیلی میل
انتهای پیام