شفقنا- در کوچه سارهای کاهگلی آبادی من، زندگی به آن معنایی که تو می دانی جریان ندارد، خانه ها از گل و کاهگل است و تنها یک چراغ، روشنایی چشمان اهالی خانه هستند. همه دارایی های ما همین چند حیوانی است که می بینی؛ غذا هم هرچه نصیبمان شود، می خوریم. به هر حال ما و فقر با هم اخت عجیبی گرفتیم و در ذهنمان خانه های سنگی یا آجری یا وسیله ای برای رفت و آمد را تصور نمی کنیم و بیشتر با خود می گوییم یا اینگونه زاییده شده ایم یا از بی توجهی های عده ای مجبور به گذراندن چنین زندگی هایی هستیم.
اینجا روستای خیرآباد، تپه دز و قلعه نو فاصله ۱۰ تا ۱۵ کیلومتری زابل…
عکاس: محمد اخلاقی