شفقنا- دکتر فربد فدایی؛ روانپزشک و مدیر گروه روانپزشکی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی در روزنامه ایران نوشت:
آغاز سخن با این کلام حضرت امام علی(ع) که می فرماید: «سوگند به خدایی که با قدرت او شب تاریک را به سر بردیم که روز سپیدی در پی داشت».
نخستین خبر خوش بامدادی آن است که خورشید همچنان می دمد و جهان پرشگفتی و اعجاز آفریده خداوند با همه امکانات روی ما گشاده است تا نانی به کف آریم و به غفلت نخوریم. ما که به موهبت زندگی و شعور از سوی خداوند مفتخر شده ایم فرصت داریم تا تاثیری بر بهبود کار جهان داشته باشیم با لبخند و مهربانی، با خرد و منطق و با پایمردی و تلاش سهم خود را در بهروزی خود و دیگران ادا کنیم و چون شب شد بتوانیم پس از نماز شام سپاسگزار باشیم که روزی دیگر را پشت سرگذاشتیم که بیهوده نبوده، نه فقط زنده بودیم بلکه زندگی نیز کردیم، با خدمت به خلق، طریقت را دنبال کردیم و قدمی به معبود نزدیکتر شدیم.
آیا خبری خوش تر از این در آغاز روز هست که روزی دیگر به ما عطا شد که بسیار کارها می توانیم در آن انجام دهیم؟ همان طور که سیاهی شب جای خود را به سپیدی روز می دهد معنای نمادین این گردش پیوسته را دریابیم، بفهمیم که پایان شب سیه سپید است، پس از هر سختی، گشادگی در کار است، سیاهی جهل جای خود را به سپیدی آگاهی می دهد. بدانیم که ما هم نقشی در گردش امور داریم، می توانیم اگر بخواهیم جهان را پر از دوستی کنیم.
بیا تا جهان را به بد نسپریم
به کوشش همه دست نیکی بریم
نباشد همی نیک و بد پایدار
همان به که نیکی بود یادگار
هر روز صبح خداوند عمری دوباره به ما می دهد، ارزشمندترین هدیه ای را که وجود دارد یعنی وقت را به رایگان در اختیار ما می گذارد که با آن چه بسیار کارها می توانیم انجام دهیم.
و سرانجام خوش ترین خبر بامداد آن است که: زندگی همچنان ادامه دارد.
دیده ایم کسانی را که کمتر کار می کنند و بیشتر حرف می زنند، از زحمات کار خود، از سنگینی زندگی، از نبودن امکانات، از مانع تراشی دیگران، از کج بودن زمین، از گرانی ارز، از کوتاهی روز، از درازی راه می نالند. می گویند اگر این ها را درست کنید ما هم کار می کنیم. اما تصدیق می کنید که اگر همه این امور انجام شده بود که دیگر کاری نمی ماند که انجام شود.
سعدی خطاب به این افراد سروده است که: نابرده رنج، گنج میسر نمی شود/ مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد
برخی نیز هستند که اگر چه کار عمده ای انجام نمی دهند اما به اندازه ای درباره آن می گویند و سر و صدا می کنند که باعث خستگی و ملال می شود. براستی هر کس کاری بزرگتر انجام می دهد کمتر هم درباره آن می گوید. حکایت مرغ و نهنگ است. مرغ یک تخم کوچک که می گذارد آن قدر سر و صدا می کند که همه با خبر می شوند اما نهنگ که بچه نهنگی چند تنی می زاید نیازی نمی بیند که همگان را خبر کنند. کیست که بتواند وجود این بچه نهنگ را انکار کند؟ افراد پر حرف کم عمل محیط کار را ملال آور و بی انگیزه می کنند، روحیه نشاط را از بین می برند اما در واقع به خود نیز بسیار بد می کنند و به گفته فردوسی:
دگر مرد بیکار و بسیار گو/ نماند به نزدیکی اش آبرو
و اما نتیجه اخلاقی آنکه: کار بهتر از حرف زدن است.
انتهای پیام
http://www.shafaqna.com/persian/