شفقنا زندگی- همزمان با فرا رسیدن عید نوروز و آخرین روز پنجشنبه سال مردم با غبار روبی و گذاشتن سبزه و گل بر روی قبور رفتگان خود این روز را سپری کردند.
به گزارش شفقنا، هر چیزی مقدماتی دارد و سنت زیبا و کهن ایرانی برای ورود به سال نو نیز همواره با آداب و سنن خاصی همراه بوده، اگر چه در گذر ایام برخی از آنها دستخوش تغییراتی شده اند، اما اساس و فرهنگ آنها هنوز پا برجاست، یکی از این سنت ها و آداب گرامی داشت یاد و خاطره سفر کردگان به دیار باقی است که روزگاری در بین ما بودند و با حضور بر سر مزارشان و نثار فاتحه ای یاد آنها را گرامی می داریم.
پنجشبه آخر سال برای تمام کسانی که امسال عزیزی را از دست داده اند، سخت است؛ چرا که اولین تجربه در نبود اوست و روزگار سختی را با مرور خاطرات با او بودن طی می کنند. پدری که امسال به ناگاه رخت سفر بر تن کرد و بی خبر راهی دیار باقی شد و فرزندان و همسر خود را تنها گذاشت و در این واپسین ایام و ساعت پایانی سال دل های آنها هزاران بار به یاد او بارانی می شود و اشک کمترین یادی است که می توان در نبود او ریخت.
مادر و پدری که در اوج جوانی فرزندان دلبندشان را تنها گذشتند و آنها هنوز بعد از گذشت مدت ها به نبود او عادت نکرده اند و فراق را باور ندارند، دیدار او را در خواب آرزو می کنند و منتظرند که شبی به خوابشان بیاید و دیداری در خواب تازه شود، این ایام بیش از هر زمان دیگر جای خالی شان احساس می شود و آنچه بازماندگان را تسلی می دهد، حضور بر مزارشان است تا با نثار فاتحه ای و ریختن اشکی جای خالی آنها را با خاطراتشان پرکرد و یاد روزگار با آنها بودن را گرامی داشت.
امسال پنجشنبه آخر سال مصادف با روز شهید شده است و یاد تمام سربازان میهن و دلاورمردان عرصه عشق، ایمان و ایثار به خیر. یاد تمام آنهایی که امروز کوچه و خیابان هایمان با نام پرافتخارشان مزین شده است و با عبور از این کوچه ها با سرافرازی در سایه امنیت و اعتباری که ایجاد کردند، با آرامش به خانه هایمان می رسیم.
جایشان خالی است … بیشتر از هر زمان دیگری … دلمان برایشان تنگ است … دوست داشتیم بودند و میدیدند … میگفتند و میگفتیم … میخندیدیم و میخندیدند … گریه میکردیم و گریه میکردند …، اما … قافله عمر زود میگذرد. صدای زنگ جرس هر بار درب خانه کسانی را میزند و عدهای را با خود برده و داغ نبودن پدر، مادر، همسر، خواهر، برادر، دوست و … را بر دل ساکنین مینهد؛ و در این میان چه زیباست رسم پنجشنبه آخر سال … وعده ملاقات با یاران نهفته در زیر خاک … یارانی که شاید زمانی دور یا نزدیک در کنارمان بودند، اما اکنون جز خاطرهای از آنان باقی نیست. رسمی قدیمی که شاید رنگ و بوی گذشتهها را نداشته باشد، اما همچنان باقی است.
پنجشنبه آخر سال سنت دیرینهای بین ما ایرانیان است که آخرین پنجشنبه سال را در کنار عزیزانی بگذرانیم که دیگر در بین ما نیستند و یا به عبارتی به زیارت اهل قبور میرویم.
برخیها خاطرات تلخ و شیرین گذشته را با آنها مرور میکنند و برخی دیگر هم یادآوری دوبارهای از ناپایداری خوشیهای دنیا و تقدیر الهی بر مرگ به عنوان پایان زندگی را با دیدن خانههای ابدی دارند.
این پنجشنبه آخر سال را با دلتنگیهای مادرانه و پدردانه یا اشکهای یتیمانه را در کنار مزار عزیزان خفته در خاکشان میگذرانند؛ چراغی یا شمعی روشن میکنند، سبزه عیدی برایشان میبرند و گل و گلابی بر مزارشان میگذارند و ذکری و فاتحهای نثار شادی روحشان میکنند تا این غم نبودنشان را تسلی ببخشند.
هرچند این رسم قدیمی رنگ و بوی گذشتهها را ندارد، ولی همچنان باقی است و تلنگری است برای همه که جز نام نیک از آدمی چیزی باقی نخواهد ماند.
همچنین احترام و تکریم مردگان اهل قبور وجه دینی و هویت مذهبی را نشان میدهد و حاکی از این است که بین شادی و غم و نیز میان زندگی و مرگ پیوندی برقرار است.
این پنجشنبه آخر سال هم به دیدارشان میرویم، دیدار آنهایی که چشمانتظاریشان را نمیبینیم و صدایشان را نمیشنویم،.
مردم همدان نیز مانند همه جای کشور در آخرین پنجشنبه و جمعه آخر سال به دیدار رفتگان و عزیزان خود می روند تا هدیه ای هر چند کوچک از صدقات، خیرات، ادعیه، نماز و … برایشان بفرستند، تا آنان نیز چون ما، در این عید شادی را تجربه کنند.
بیایید به یاد تمام اموات باشیم تا آیندگان نیز به یاد ما باشند.