شفقنا زندگی – کاشت درخت یک ایده محبوب است زیرا جنگلها نه تنها زیبا بلکه مفید نیز هستند: آنها از حیات وحش حمایت میکنند، به مهار سیل کمک میکنند و چوب مورد نیاز انسان را تأمین میکنند.
به گزارش سرویس ترجمه شفقنا از بی بی سی، درختان دی اکسید کربن را که باعث گرم شدن کره زمین میشود جذب میکنند. بنابراین کاشت تعداد بیشتردرخت به عنوان راه حل تغییر آب و هوا در نظر گرفته میشود.
آیا میتوانید این همه درخت بکارید؟
بله، با افراد مناسب.
من تیمی از افراد ۲۰ ساله را مشاهده کردم که در حال کار بر روی پروژه ای برای کمیسیون جنگلداری، در نورفولک بودند و سرعت آنها فوق العاده بود. وقتی آنها شروع به کار کردند، من دیدم که هر کدام تقریباً در هر چهار ثانیه یک درخت میکارند.
در طول یک روز، آنها میتوانستند بین ۲۰۰۰ تا ۴۰۰۰ درخت بکارند، خاک را با بیل سوراخ کنند، به پایین خم شوند تا ریشههای یک گیاه کوچک را در خاک بگذارند، نهال را با چکمه فشار داده و سپس شکاف را از بین ببرند. ماشینهایی وجود دارند که میتوانند کار را انجام دهند – و حتی هواپیماهای بدون سرنشین – اما قدرت افراد یک روش آزمایش شده است.
چه مشکلاتی میتواند وجود دارد؟
درختان خیلی آهسته رشد میکنند بنابراین فقط کاشتن و سپس رها کردن آنها فایده ای ندارد. نهالها در سالهای ابتدایی خود به شدت در معرض تهدیدات قرار دارند: خشکسالی، طوفان، آفات و بیماریها. بنابراین ممکن است که حدود یک چهارم یک جنگل تازه کاشته شده از بین برود.
فقط وقتی درختان بازمانده به سن ۲۰-۳۰ سالگی برسند، مقدار قابل توجهی دی اکسید کربن جذب میکنند. در این مرحله، جنگل فقط در صورتی شکوفا میشود که برخی درختان از بین بروند یا نازک شوند تا فضا برای رشد بقیه فراهم شود.
اگر از چوب درختان در ساختمان سازی استفاده شود، کربن تا زمانی که ساختمان پابرجاست آزاد نمیشود. اما اگر درختان بدون مراقبت رها شوند و در نهایت بمیرند و پوسیده شوند، تمام کربنی که ذخیره شده بود آزاد میشود.
طبق گفته استوارت گودآل مدیر انجمن صنایع جنگلی Confor ، کلید اصلی برنامه مدیریت دقیق است. او نگران است که ممکن است این درختکاری روشی گذرا باشد، سرمایه گذاران از کاشت هیجان زده میشوند اما نه از سالهای طولانی پس از آن.
آیا درختان میتوانند جلوی تغییرات اقلیمی را بگیرند؟
پاسخ پیچیدهتر از آن است که شما فکر میکنید.
درختان از دی اکسید کربن به عنوان بخشی از فرآیند فتوسنتز استفاده میکنند. اما در عین حال خود آنها نیز تنفس میکنند که این کار مقداری دی اکسید کربن آزاد میکند.
پروفسور راب مکنزی، از دانشگاه بیرمنگام، در مورد کمبود دانش صادقانه میگوید. “چیزهای زیادی وجود دارد که ما درباره حرکت دقیق کربن نمیدانیم.”
ما در یک آزمایشگاه فن آوری پیشرفته در فضای باز در جنگل استافوردشایر هستیم. ابزارها بر روی تنه درختان و روی زمین نصب میشوند تا همه جنبههای عملکرد درختان را اندازه گیری کنند. تحقیقات تاکنون نشان داده است که هر متر مربع هر سال حدود ۱۷۰۰ گرم دی اکسیدکربن میگیرد در حالی که ۱۲۰۰ گرم کربن هم آزاد میکند.
هر چه جنگل پیرتر میشود، احتمالاً جریانات متعادلتر میشوند. پروفسور مک کنزی میگوید اگر دولتها و شرکتها برای “پاک کردن آلودگیهای کربن” به جنگلها اعتماد کنند، “یک فاجعه” خواهد بود. او تصویری شگفت انگیز از آنچه ممکن است پیش بیاید را ترسیم میکند: “ما درختان زیادی میکاریم، فکر میکنیم کار مهمی انجام داده ایم و آنها را فراموش میکنیم. آنچه برای ما باقی میماند یک چشم انداز بیمار در حال مرگ است که هیچ کس به آن اهمیت نمیدهد.”
بنابراین چه راه حلهایی وجود دارد؟
بخشی از این راه حل شامل انتخاب درختان مناسب و بخشی نیز اطمینان از سود مردم محلی است.
برای النور تیو، محقق، اطمینان از مقاومت بیشتر جنگلهای آینده مهم است.
و برای ناتالی سدون، استاد تنوع زیستی در دانشگاه آکسفورد، بسیار مهم است که طرحهای جنگلداری، به ویژه در کشورهای در حال توسعه، به مردم آنجا تحمیل نشود، بلکه آنها را درگیر کند.