شفقنا آینده– روزنامه نیویورکتایمز در گزارشی درباره کاهش آشکار امید به زندگی بعد از دوران کرونا، این موضوع را هشداری صریح عنوان میکند که نشاندهنده بحرانها و چالشهای محسوس و ملموس در زندگی اجتماعی و اقتصادی مردم میتواند باشد.
به گزارش سرویس ترجمه شفقنا، گزارش نیویورکتایمز که به قلم دکتر دیو ای. چوکشی پزشک شاغل در بنیاد بهداشت نیویورک به رشته تحریر درآمده- که پیشتر نیز به عنوان کمیسر بهداشت این شهر خدمت میکرد؛ به عواملی میپردازد که باعث کاهش امید به زندگی در یکی دو سال بعد از شیوع کرونا شده است.
بخشهایی از این گزارش را به طور خلاصه میخوانیم:
دولت فدرال با انتشار دادههایی مدعی شده که در سال ۲۰۲۱ امید به زندگی در آمریکا روند کاهشی خود را ادامه داده است.
رکودی که بازتابی روشنگر از چالشهای اجتماعی عمیق مردم آمریکا میتواند باشد- که نه فقط در سیستم بهداشتی بلکه در سیستمهای اقتصادی و سیاسی نیز تاثیرات مخربی میتواند به دنبال داشته باشد.
امید به زندگی در بدو تولد برای متولدین سال ۲۰۱۹ در حدود ۷۸.۸ سال تخمین زده شده بود. جالب این که این میزان در سالهای بعدی بهطور قابلتوجهی کاهش یافته و به عبارت بهتر امید به زندگی کمتر شده است. چنان که امید متولدین سال ۲۰۲۰ به زندگی بسیار کمتر از سال گذشته- یعنی درست ۷۷.۰ سال- بوده و متولدین ۲۰۲۱ نیز امیدوارند بتوانند حدود ۷۶.۱ سال زندگی کنند.
به باور کارشناسان سلامتی و پزشکی عامل اصلی کاهش امید به زندگی در سالهای اخیر شیوع کووید-۱۹ بوده است.
اگر چه با توجه به سن اعلامشده امید به زندگی نمیتوان به دقت تخمین زد که یک نوزاد تازه متولد شده چه مدت زندگی خواهد کرد؛ ولی با این حال میتوان آن را نشاندهنده دنیایی دانست که فرزندانمان به ارث میبرند. به خصوص وقتی به کودکانی فکر میکنیم که به دلیل فقر، خشونت جمعی و تیراندازی با اسلحه، یا افزایش قابل پیشبینی مرگهای مرتبط با بارداری به دلیل ممنوعیت سقط جنین از دست دادهایم، این ارتباط عمیقتر میشود. در واقع به نظر میرسد کاهش امید به زندگی تحت تاثیر ترکیبی از پدیدههای متعدد روی داده است.
امید به زندگی در آمریکا از سال ۱۹۸۰ به این سو در قیاس با کشورهای همرده این کشور کمتر بوده- که البته این امر تا حد زیادی به دلیل نرخ بالاتر مرگومیر در جوامع سیاهپوست و سرخپوست آمریکایی و افراد متعلق به طبقه پائین اجتماعی- اقتصادی میتواند باشد. بر اساس تحلیلی که اخیراً بر اساس مقایسه میزان مرگومیر در آمریکا با دیگر کشورهای ثروتمند به انجام رسیده، گفته میشود که در آمریکا در سال ۲۰۱۹ حدود ۱۶ میلیون سال زندگی پیش از موعد از دست رفته است.
از آنجا که کرونا دلیل اصلی کاهش امید به زندگی از سال ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۱ بوده، اما توزیع گسترده واکسنهای کرونا در سال ۲۰۲۱ نه تنها باعث توقف این روند نشد، که اتفاقاَ تحت تاثیر انتشار اطلاعات نادرست و دوقطبیسازی سیاسی بسیاری از آمارهای مرگومیر قابل پیشگیری در این سال پنهان ماند.
به خصوص که تاثیرات مستقیم همهگیری کرونا را در مواردی چون افزایش مرگومیر ناشی از مصرف بیش از حد مواد مخدر، بارداری و زایمان و البته بیماریهای مزمنی مانند دیابت نیز میتوان مشاهده کرد. افزایش مرگومیر ناشی از افزایش فشار و قند خون بر اثر غم، استرس و ترومای چند سال اخیر از دیگر مواردی است که آمار کلی امید به زندگی را دچار کاهشی محسوس کرده است.
در این بین اگر چه روند مرگومیر ناشی از عوامل محیطی- از قبیل ناامیدی در روزگار کرونا- در دو سال اخیر شتاب ثابتی داشته، ولی با این حال نباید گرفتار نیهیلیسم یا ناامیدی شد- و همچنین نباید این موضوع را فراموش کرد که کاهش امید به زندگی یک روند اجتنابناپذیر نیست. در واقع نگاه به موضوع افزایش امید به زندگی به دلیل دسترسی به واکسنهای مختلف در کشورهایی مانند اسپانیا و کانادا میتواند امیدوار کننده باشد- که در سال ۲۰۲۱ در این کشورها دیدیم که چگونه امید به زندگی به دلیل واکسیناسیون گسترده- حتی با وجود کووید-۱۹- آشکارا افزایش یافته است.
تغییرات ایجاد شده در زمینه افزایش یا کاهش امید به زندگی این واقعیت تلخ را یادآوری میکند که قبل از شیوع همهگیری کرونا، آمارهای مرگومیر بیشتر گروههای کمدرآمد را شامل میشد. دادههای مرگومیر در روزگار کالیفرنیا- در جریان همهگیری- اما نشان از این دارد که شکاف درآمدی ممکن است نقش بیشتری در این ماجرا پیدا کرده باشد- که این امر بهویژه در میان لاتینتبارها و سیاهپوستان محسوستر است.
به عبارت بهتر طبق دادههای دوران کرونا یک بار دیگر ارتباط تنگاتنگ سلامت با امنیت اقتصادی مشخص شده- که این نیز به این معناست که سیاست اقتصادی و سیاست سلامت را میتوان تا حد زیادی مترادف قلمداد کرد.
در حقیقت نباید چشم بر این واقعیت بست که سیاستهای تاثیرگذار بر آموزش، مسکن و در کل رفاه و تحرک اجتماع پیامدهای مهمی برای سلامت دارند. در این زمینه میتوان به کمکهای نقدی و غیرنقدی به خانوادههای کمدرآمد- از قبیل برنامه تغذیه تکمیلی یا همان کوپن غذا- اشاره کرد که میتواند نقش مهمی در افزایش یا کاهش امید به زندگی داشته باشد.
منبع ترجمه: